ยุแยงตะแคงแซะ, ยุแยงตะแคงรั่ว, ยุแยงตะแคงแส่ หมายถึง ก. ยุให้ทั้ง ๒ ฝ่ายแตกกัน.
ก. ยุให้ทั้ง ๒ ฝ่ายแตกกัน.
ก. หนุนให้ทำโดยไม่ห้ามปราม.
ก. ยุให้เขาแตกกัน เช่น ยุแหย่ให้เขาแตกสามัคคี.
(สํา) ก. ยุให้แตกกัน, ยุให้ผิดใจกัน.
น. ยกกระบัตร.
(แบบ; กลอน) ก. ชอบ เช่น รุ่งนั้นธก็เสด็จโดยอุตราภิมุข ดําเนอรยุกติยูรยาตร. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). (ส. ยุกฺติ; ป. ยุตฺติ).
(แบบ; กลอน) ก. ชอบ เช่น รุ่งนั้นธก็เสด็จโดยอุตราภิมุข ดําเนอรยุกติยูรยาตร. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). (ส. ยุกฺติ; ป. ยุตฺติ).